Ένας από τους μεγαλύτερους Χολιγουντιανούς αστέρες και διάσημους celebrities, Ο Al Pacino (Πλήρες όνομα: Alfredo James Pacino) έχει διαγράψει τη δική του πορεία στη μεγάλη οθόνη με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του, καθιστώντας τον σήμερα έναν από τους πιο σπουδαίους και εμβληματικούς ηθοποιούς.
Αφού μεγάλωσε στο East Harlem και στο Bronx, ο Pacino έδειξε αό μικρός τη κλίση και τη προτίμησή του για το θεατρικό σανίδι. Σε ηλικία 19 ετών μετακόμισε στο Greenwich Village, όπου σπούδασε υποκριτική στο στούντιο Herbert Berghof και εμφανίστηκε σε πολλές παραγωγές πέραν του Μπρόντγουεϊ, όπως το «Hello, Out There» (1963) και το «Why Is a Crooked Letter» (1966).
Πήρε περαιτέρω μαθήματα υποκριτικής από τον Lee Strasberg και έπαιξε ένα μικρό ρόλο στην ταινία «Me, Natalie» το 1969. Την ίδια χρονιά, έκανε το ντεμπούτο του στο Broadway και κέρδισε ένα βραβείο Tony για την ερμηνεία του στο έργο «Does the Tiger Wear a Necktie?».
Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Πατσίνο σε ταινία ήρθε με το «The Panic in Needle Park» (1971), μια ζοφερή ιστορία εθισμού στην ηρωίνη που έγινε κάτι μια κλασική cult ταινία.
Το απόγειο της καριέρας του: The Godfather, Serpico και Scarface
Ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα επέλεξε τον Πατσίνο στην ταινία που θα τον έκανε αστέρι, «The Godfather» (1972).
Το έπος μιας οικογένειας γκάνγκστερ και ο αγώνας τους για να διατηρήσουν την εξουσία στους καιρούς που αλλάζουν, «ο Νονός» ήταν μια εξαιρετικά δημοφιλής ταινία που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρόσφερε στον Πατσίνο πολυάριθμες διακρίσεις.
Φυσικά, η πιο σπουδαία διάκρισή του ήταν η υποψηφιότητά του για Όσκαρ για την έντονη ερμηνεία του ως Michael Corleone, γιος ενός γκάνγκστερ της Ιταλικής Μαφίας που αναλαμβάνει διστακτικά την «οικογενειακή επιχείρηση».
Ο Πατσίνο εδραίωσε τη θέση του ως ένα από τα πιο δυναμικά αστέρια του Χόλιγουντ στις επόμενες ταινίες του. Στο «Scarecrow» (1973), συνεργάστηκε με τον Gene Hackman σε μια γλυκόπικρη ιστορία και οι ρόλοι του στο «Serpico» (1973) και το «Dog Day Afternoon» (1975) παρουσίασαν τις χαρακτηριστικές υποκριτικές ιδιότητες του Pacino, με την έντονη σοβαρότητα και την εκρηκτική οργή.
Επανέλαβε επίσης τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε για το «The Godfather, Part II» (1974) του Coppola, μια ταινία που, όπως και η προκάτοχός της, κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Οι επόμενες ταινίες του Πατσίνο δεν τα πήγαν το ίδιο καλά. Η ταινία «Bobby Deerfield» (1977) ήταν αξιοσημείωτη ως η πρώτη του αποτυχία στο box office από τότε που είχε γίνει σταρ.
Η σκοτεινή κωμωδία «…And Justice for All» (1979) περιλάμβανε μερικές από τις πιο αξέχαστες σκηνές του Πατσίνο, αλλά το «Cruising» (1980) και η ελαφριά κωμωδία «Author!Author!» (1982) δεν εκτοξεύθηκαν στα ύψη όπως οι προηγούμενες.
Στο «Scarface» του Brian De Palma (1983), ο Pacino επέστρεψε στο είδος του ρόλου που τον είχε κάνει διάσημο. Ως γκάνγκστερ Τόνι Μοντάνα, ο Πατσίνο έδωσε μια πολύ φορτισμένη, ασυγκράτητη ερμηνεία που, αν και αγαπήθηκε από κάποιους και αποδοκιμάστηκε από άλλους, κατατάσσεται στις πιο αξέχαστες ερμηνείες του.
Η επόμενη ταινία του, «Επανάσταση» (1985), ήταν μια ακριβή αποτυχία που τον επηρέασε τόσο βαθιά με αποτέλεσμα να μην εμφανιστεί σε άλλη ταινία για τέσσερα χρόνια.
Όσκαρ και μεταγενέστερες ταινίες του Πατσίνο
Το «Sea of Love» (1989), η μεγαλύτερη επιτυχία του εδώ και χρόνια, επανέφερε τον Πατσίνο στο προσκήνιο ως μεγάλο αστέρι του κινηματογράφου. Το 1990 επανέλαβε τον ρόλο του Michael Corleone στο «The Godfather, Part III» και έδωσε μια ξεκαρδιστική ερμηνεία του γκροτέσκου γκάνγκστερ Big Boy Caprice στο «Dick Tracy».
Οι ταινίες «Frankie and Johnny» (1991) και «Glengarry Glen Ross» (1992), όπως και οι δύο διασκευές θεατρικών έργων, συνέχισαν το σερί των ταινιών του που είχαν καλές αποδοχές, με το αποκορύφωμα να έρχεται με το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο «Scent of a Woman» (1992).
Άλλες αξιόλογες ταινίες του Πατσίνο τη δεκαετίας του 1990 ήταν το «Carlito’s Way» (1993), το «Heat» (1995), ένα αστυνομικό δράμα στο οποίο έπαιζε έναν ντετέκτιβ που κυνηγούσε έναν κλέφτη (Robert De Niro), το «Donnie Brasco» (1997), στο οποίο πρωταγωνίστησε ως ένας χαμηλού επιπέδου μαφιόζος που εν αγνοία του γίνεται φίλος με έναν πράκτορα του FBI (Johnny Depp) και το «Any Given Sunday» του Oliver Stone (1999).
Επίσης, το 1999 ο Pacino εμφανίστηκε δίπλα στον Russell Crowe στο «The Insider» που, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, εξετάζει τις καπνοβιομηχανίες και τις προσπάθειές τους να αποκρύψουν τις επικίνδυνες παρενέργειες του τσιγάρου.
Η παραγωγική καριέρα του Πατσίνο συνεχίστηκε και τη δεκαετία του 2οοο. Το 2002 πρωταγωνίστησε με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στο θρίλερ «Insomnia» και αργότερα εμφανίστηκε στο «Ocean’s Thirteen» (2007), το τελευταίο μέρος μιας δημοφιλούς τριλογίας που περιλάμβανε τους Τζορτζ Κλούνεϊ και Μπραντ Πιτ.
Αφού εμφανίστηκε υποδυόμενος τον εαυτό του στην κωμωδία «Jack and Jill» (2011) του Adam Sandler, ο Pacino έπαιξε έναν ηλικιωμένο γκάνγκστερ στο «Stand Up Guys» (2012). Εμφανίστηκε ακόμα στις ταινίες «Manglehorn» (2014) και «Danny Collins» (2015).
Μετά από μια σειρά ρόλων σε αξέχαστες ταινίες, ο Πατσίνο, συνεργάστηκε με τον Ταραντίνο στο «Once Upon a Time…in Hollywood» (2019). Στη συνέχεια, έπαιξε μαζί με τον Ντε Νίρο στην ταινία «The Irishman» (2019), την πρώτη του ταινία με σκηνοθέτη τον Μάρτιν Σκορσέζε.
Στο «mob drama», το οποίο κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους πριν προβληθεί στο Netflix, ο Πατσίνο υποδύθηκε τον ηγέτη των εργατών Τζίμι Χόφα, του οποίου η εξαφάνιση το 1975 προκάλεσε πολλές εικασίες. Για την ερμηνεία του, ο Πατσίνο κέρδισε τη 10η υποψηφιότητά του για Όσκαρ.
Το 2021 εμφανίστηκε ως δικηγόρος στο «American Traitor: The Trial of Axis Sally», το οποίο βασίστηκε στην αληθινή ιστορία της Mildred Gillars, μιας ραδιοπροπαγανδίστριας της ναζιστικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Την ίδια χρονιά, ο Πατσίνο συμμετείχε στο «House of Gucci» του Ridley Scott, το οποίο επικεντρώνεται στην αληθινή ιστορία της δολοφονίας του Maurizio Gucci, ο οποίος ήταν επικεφαλής ενός από τους διασημότερους οίκους μόδας.
Τηλεοπτικά και θεατρικά έργα
Ο Πατσίνο εμφανίστηκε σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές για το HBO. Για τον ρόλο του ως ομοφοβικός δικηγόρος Roy Cohn στο «Angels in America» (2003), μια διασκευή του θεατρικού έργου του Tony Kushner για το AIDS τη δεκαετία του 1980, κέρδισε ένα βραβείο Emmy και ένα βραβείο Χρυσής Σφαίρας.
Η ερμηνεία του ως Jack Kevirkian, ένας γιατρός που βοηθούσε στην αυτοκτονία ασθενών σε τελικό στάδιο στην ταινία «You Don’t Know Jack» (2010), κέρδισε για ακόμα μία φορά βραβείο Emmy και Χρυσή Σφαίρα.
Αργότερα πρωταγωνίστησε ως μια άλλη αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στο «Phil Spector» (2013) του Ντέιβιντ Μάμετ, το οποίο διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης δίκης του μαχόμενου παραγωγού δίσκων για φόνο.
Στο «Paterno» (2018) ο Πατσίνο έπαιξε τον θρυλικό προπονητή ποδοσφαίρου του Penn State, Joe Paterno, του οποίου η φήμη αμαυρώθηκε από ένα σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης. Στη σειρά «Amazon Hunters» (2020), ενσάρκωσε έναν επιζώντα του Ολοκαυτώματος, ως οδηγός μιας ομάδας ανθρώπων που αναζητούσαν Ναζί τη δεκαετία του 1970.
Ο Αλ Πατσίνο επέστρεφε συχνά στη θεατρική σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, κερδίζοντας το βραβείο Tony για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «The Basic Training of Pavlo Hummel» (1977). Έπαιξε επίσης σε έργα, όπως ο «Ριχάρδος ο Γ»’ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1973 και 1979), ο «Ιούλιος Καίσαρας» (1988) και ο «Έμπορος της Βενετίας» (2010).
Συμμετείχε επίσης στις θεατρικές παραστάσεις του Mamet «American Buffalo» (1980, 1981 και 1983) και «Glengarry Glen Ross» (2012) και στο «Salomé» του Oscar Wilde (1992, 2003 και 2006).
Το 1992, ο Πατσίνο έπαιξε τον ρόλο του Χάρι Λεβίν, ενός ξεφτιλισμένου συγγραφέα που νιώθει κατάθλιψη για την έλλειψη επιτυχίας, στο δράμα του Μπρόντγουεϊ «Chinese Coffee». Αργότερα δεν δίστασε να καθίσει και ο ίδιος στη καρέκλα του σκηνοθέτη, καθώς σκηνοθετώντας και πρωταγωνίστησε σε μια κινηματογραφική μεταφορά της παράστασης το 2000.
Σκηνοθέτησε επίσης τις ταινίες ντοκιμαντέρ «Looking for Richard» (1996) και «Wilde Salomé» (2011), οι οποίες πρόσφεραν παρασκηνιακές ματιές σε δύο από τις σκηνικές παραγωγές του.
Το 2001 ο Πατσίνο έλαβε το βραβείο Cecil B. DeMille (Χρυσή Σφαίρα για όλη την καλλιτεχνική του πορεία). Τα άλλα βραβεία του περιελάμβαναν το National Medal of Arts (2011) και το Kennedy Center Honor (2016), καθιστώντας Αλ Πατσίνο σήμερα έναν καταξιωμένο ηθοποιό που δεν είναι γνωστός μόνο στο Χόλυγουντ, αλλά και έξω από τα σύνορα των Η.Π.Α.
Διαβάστε ακόμα στο Manday.gr:
