Μπορεί στον κόσμο της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου να έχει μείνει γνωστή ως η περιβόητη φυλακή από την οποία απέδρασε ο Σείριος Μπλακ, ο θείος του Χάρι Πότερ, ωστόσο, σύμφωνα με την ιστορία, το Αλκατράζ αποτελούσε όντως τη πιο ξακουστή φυλακή υψίστης ασφαλείας στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, στην οποία έζησαν μερικοί από τους πιο στυγνούς εγκληματίες του κόσμου.
Δεν εμπνεύστηκε, λοιπόν, άδικα η Τζέι Κέι Ρόουλνγκ τη διασημότερη φυλακή του λογοτεχνικού της «μανιφέστο» και πάμε να δούμε γιατί.
Η ομοσπονδιακή φυλακή στο νησί Αλκατράζ στα ψυχρά νερά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια στέγασε μερικούς από τους πιο επικίνδυνους εγκληματίες της Αμερικής κατά τα χρόνια λειτουργίας της από το 1934 έως το 1963.
Μεταξύ εκείνων που εξέτισαν την ποινή τους στις εγκαταστάσεις υψίστης ασφαλείας της φυλακής ήταν ο διαβόητος γκάνγκστερ Al Capone (1899-1947), ο οποίος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ταινία «Scarface» και ο δολοφόνος Robert Stroud (1890-1963), για τον οποίο γυρίστηκε το φιλμ «Birdman of Alcatraz.
Κανένας κρατούμενος δεν δραπέτευσε ποτέ με επιτυχία από το «The Rock», όπως ήταν το παρατσούκλι της φυλακής, αν και έγιναν περισσότερες από δώδεκα γνωστές απόπειρες κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της.
Μετά το κλείσιμο της φυλακής λόγω υψηλών λειτουργικών εξόδων, το νησί καταλήφθηκε το 1969, για σχεδόν δύο χρόνια, από μια ομάδα ιθαγενών ακτιβιστών της Αμερικής. Σήμερα, το ιστορικό νησί Αλκατράζ, στο οποίο στεγαζόταν επίσης μια στρατιωτική φυλακή των ΗΠΑ από τα τέλη της δεκαετίας του 1850 έως το 1933, αποτελεί έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
Κάθε χρόνο από το 1980, εκατοντάδες αθλητές συμμετέχουν στο Escape from Alcatraz Triathlon, αποδεικνύοντας ότι με προπόνηση και τον κατάλληλο εξοπλισμό είναι δυνατό να κολυμπήσεις από το Αλκατράζ μέχρι τις όχθες του Σαν Φρανσίσκο και να επιβιώσεις.
Τα πρώτα χρόνια ως στρατιωτική φυλακή
Το 1775, ο Ισπανός εξερευνητής Juan Manuel de Ayala (1745-97) χαρτογράφησε το νησί, δίνοντάς του το όνομα «La Isla de los Alcatraces», ή «Νησί των Πελεκάνων», λόγω του μεγάλου πληθυσμού θαλάσσιων πτηνών που κατοικούσαν σε αυτό. Εβδομήντα πέντε χρόνια αργότερα, το 1850, ο Πρόεδρος Μίλαρντ Φίλμορ (1800-74) υπέγραψε μια διαταγή, σύμφωνα με την οποία θα διέθετε το νησί αποκλειστικά για στρατιωτική χρήση.
Κατά τη δεκαετία του 1850, κατασκευάστηκε ένα φρούριο στο Αλκατράζ και εγκαταστάθηκαν περίπου 100 κανόνια γύρω από το νησί για την προστασία του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Επίσης, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Αλκατράζ έγινε το σπίτι του πρώτου επιχειρησιακού φάρου της Δυτικής Ακτής.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1850, ο στρατός των ΗΠΑ είχε αρχίσει να φυλακίζει τους στρατιωτικούς κρατούμενους στο Αλκατράζ. Απομονωμένο από την ηπειρωτική χώρα και περιτριγυρισμένο από τα κρύα, δυνατά ρεύματα του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, το νησί θεωρήθηκε ιδανικό για να χρησιμοποιηθεί ως φυλακή.
Πίστευαν πως κανένας κρατούμενος δεν θα μπορούσε να επιχειρήσει να δραπετεύσει κολυμπώντας μέχρι την ακτή και να επιβιώσει. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων, οι κρατούμενοι του Αλκατράζ περιλάμβαναν υποστηρικτές της Συνομοσπονδίας και πολίτες που κατηγορούνταν για προδοσία κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861-65).
Το Αλκατράζ στέγασε επίσης αρκετούς «εξεγερμένους» Ινδιάνους της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων 19 Hopis από την Επικράτεια της Αριζόνα που στάλθηκαν στη φυλακή το 1895 μετά από διαφωνίες με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για τη γη. Ο πληθυσμός των κρατουμένων στο Αλκατράζ συνέχισε να αυξάνεται κατά τη διάρκεια του Ισπανοαμερικανικού Πολέμου (1898).
Κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, η εργασία των κρατουμένων τροφοδότησε την κατασκευή ενός νέου κελιού (η δομή των 600 κελιών εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα), μαζί με ένα νοσοκομείο, μια αίθουσα αναψυχής και άλλα κτίρια φυλακών. Σύμφωνα με το National Park Service, όταν αυτό το νέο συγκρότημα ολοκληρώθηκε το 1912, αποτελούσε το μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο που ήταν από ενισχυμένο σκυρόδεμα.
Μάθετε Ακόμα: Gabriel Batistuta: Ο Goal Machine της Αργεντινής!
Το Αλκατράζ ως Ομοσπονδιακή Φυλακή: 1934-63
Το 1933, ο στρατός παραχώρησε το Αλκατράζ στο Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το οποίο επιθυμούσε να θέσει σε λειτουργία μια ομοσπονδιακή φυλακή που θα μπορούσε να στεγάσει τους επικύνδυνους εγκληματίες της εποχής, τους οποίους ήταν πολύ δύσκολο να χειριστούν τα υπόλοιπα σωφρονιστικά ιδρύματα των ΗΠΑ.
Μετά την ολοκλήρωση των κατασκευαστικών εργασιών (για να γίνει το υπάρχον συγκρότημα στο Αλκατράζ πιο ασφαλές), η εγκατάσταση υψίστης ασφαλείας άνοιξε επίσημα την 1η Ιουλίου 1934. Ο πρώτος φύλακας, Τζέιμς Α. Τζόνστον (1874-1954), προσέλαβε περίπου έναν φρουρό για κάθε τρεις κρατούμενους. Επιπλέον, κάθε κρατούμενος είχε το δικό του κελί.
Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Φυλακών (BOP) θεώρησε το Αλκατράζ ως «τη φυλακή του συστήματος των φυλακών», ένα μέρος όπου οι πιο ενοχλητικοί κρατούμενοι θα μπορούσαν να ζήσουν φυλακισμένοι με λίγα προνόμια, προκειμένου να μάθουν πώς να ακολουθούν τους κανόνες. Μετέπετα, θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε άλλες ομοσπονδιακές φυλακές για να ολοκληρώσουν την έκτιση της ποινής τους.
Σύμφωνα με το BOP, το Αλκατράζ συνήθως «φιλοξενούσε» περίπου 260 έως 275 κρατούμενους, που αντιπροσώπευαν λιγότερο από το 1 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού των ομοσπονδιακών κρατουμένων.
Διάσημοι κρατούμενοι του Αλκατράζ
Μεταξύ εκείνων που πέρασαν χρόνο στο «The Rock» ήταν ο διαβόητος γκάνγκστερ της εποχής της ποτοαπαγόρευσης Al Capone, ο οποίος έμεινε εκεί για τεσσεράμισι χρόνια κατά τη δεκαετία του 1930. Η άφιξή του στο νησί έγινε πρωτοσέλιδο σε όλη την Αμερική.
Ο Καπόνε στάλθηκε στο Αλκατράζ επειδή η φυλάκισή του στην Ατλάντα της Τζόρτζια του επέτρεπε να παραμένει σε επαφή με τον έξω κόσμο και να συνεχίζει να διευθύνει την εγκληματική του επιχείρηση στο Σικάγο. Ήταν επίσης γνωστός για τη διαφθορά των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Όλα αυτά τελείωσαν όταν τον έστειλαν στο Αλκατράζ.
Άλλοι διαβόητοι τρόφιμοι του Αλκατράζ ήταν ο George «Machine Gun» Kelly (1895-1954), ο οποίος καταδικάστηκε για απαγωγή και φυλακίστηκε στο Αλκατράζ για 17 χρόνια. Ο γκάνγκστερ Alvin “Creepy Karpis” Karpowicz (1907-79), που καταγράφηκε ως « Νο1 Δημόσιος Εχθρός» από το FBI τη δεκαετία του 1930 και πέρασε πάνω από 25 χρόνια πίσω από τα κάγκελα στο Αλκατράζ.
Ο δολοφόνος Robert Stroud, γνωστός και ως «Birdman of Alcatraz», μεταφέρθηκε εκεί, αφού είχε ήδη εκτίσει ποινή τριών δεκαετιών στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα στο Leavenworth του Κάνσας. Ο Stroud έφτασε στο νησί το 1942, όπου και φυλακίστηκε για άλλα 17 χρόνια. Ωστόσο, παρά το παρατσούκλι του, δεν του επιτρεπόταν να κρατά πουλιά στο κελί του στο Αλκατράζ, όπως συνέβαινε στο Leavenworth.
Απόπειρες απόδρασης από το Αλκατράζ
Υπήρξαν 14 γνωστές απόπειρες απόδρασης από το Αλκατράζ, στις οποίες συμμετείχαν 36 κρατούμενοι. Το Ομοσπονδιακό Γραφείο Φυλακών αναφέρει ότι από αυτούς τους επίδοξους δραπέτες, 23 συνελήφθησαν, έξι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της απόπειρας αποδράσεών τους, δύο πνίγηκαν και πέντε εξαφανίστηκαν εικάζοντας ότι πνίγηκαν.
Η πιο διάσημη απόπειρα απόδρασης οδήγησε σε μια μάχη, από τις 2 Μαΐου έως τις 4 Μαΐου 1946, στην οποία έξι κρατούμενοι υπερίσχυσαν των φρουρών και μπόρεσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στα όπλα τους, αλλά όχι στα κλειδιά που χρειάζονταν για να δραπετεύσουν.
Στη μάχη που ακολούθησε, οι κρατούμενοι σκότωσαν δύο σωφρονιστικούς υπαλλήλους και τραυμάτισαν άλλους 18. Οι πεζοναύτες των ΗΠΑ κλήθηκαν για βοήθεια και η μάχη έληξε με τον θάνατο τριών από τους κρατούμενους και τη δίκη των υπόλοιπων τριών, από τους οποίους οι δύο έλαβαν τη θανατική ποινή.
Η φυλακή κλείνει τις πόρτες της: 1963
Το ομοσπονδιακό σωφρονιστικό ίδρυμα στο Αλκατράζ έκλεισε το 1963 επειδή τα λειτουργικά του έξοδα ήταν πολύ υψηλότερα από εκείνα άλλων ομοσπονδιακών εγκαταστάσεων εκείνη την εποχή, καθώς η τοποθεσία της φυλακής σήμαινε ότι όλα τα τρόφιμα και οι προμήθειες έπρεπε να αποστέλλονται στο νησί με έξοδα του κράτους.
Επιπλέον, τα απομονωμένα νησιωτικά κτίρια άρχισαν να καταρρέουν λόγω της έκθεσης στον θαλασσινό αέρα που ήταν γεμάτο αλάτι. Κατά τη διάρκεια σχεδόν τριών δεκαετιών λειτουργίας, το Αλκατράζ στέγασε συνολικά 1.576 καταδικασμένους εγκληματίες.
Το 1969, μια ομάδα ιθαγενών Αμερικανών, με επικεφαλής τον ακτιβιστή Μοχάουκ Ρίτσαρντ Όουκς (Oakes), (1942-72), έφτασε στο νησί Αλκατράζ και διεκδίκησε τη γη εκ μέρους των «Ινδιάνων όλων των φυλών». Οι ακτιβιστές ήλπιζαν να ιδρύσουν ένα πανεπιστήμιο και ένα μουσείο στο νησί.
Ο Oakes εγκατέλειψε το Αλκατράζ μετά τον θάνατο της θετής κόρης του το 1970 και οι υπόλοιποι κατακτητές, των οποίων οι τάξεις είχαν γίνει όλο και πιο εριστικές και διχασμένες, απομακρύνθηκαν με εντολή του Προέδρου Richard M. Nixon (1913-94) το 1971.
Το νησί έγινε μέρος του Golden Gate National Recreation Area το 1972 και άνοιξε για το κοινό ένα χρόνο αργότερα. Σήμερα, περίπου 1 εκατομμύριο τουρίστες επισκέπτονται το Αλκατράζ κάθε χρόνο.
Διαβάστε ακόμα στο Manday.gr:
